Ακατανόητα νοήματα

Κάθε Δευτέρα και ένα αγκάθι στην ψυχή μου. Κλισέ, το ξέρω, μην βιάζεσαι, αλλά αβάσταχτο.

Γιατί όλα μοιάζουν τόσο ανέλπιστα, τόσο προκαθορισμένα, τόσο αγιάτρευτα λάθος τα πρωινά της Δευτέρας;

Αν και συνεχίζω (για πάντα;) να πιστεύω ότι το χειρότερο είναι το βραδινό κομμάτι της Κυριακής.

Το να συνειδητοποιείς ότι κάτι άσχημο έρχεται, είναι πολύ χειρότερο ακόμη κι από όταν το ζεις.

Ψιθυρίζω στον εαυτό μου. Προσπαθώ να κρατηθώ, να μην χάσω μέχρι και το πιο μικρό χαλίκι κάτω από τα πόδια μου.

Κρατιέμαι;

Ακατανόητα νοήματα και μουλιασμένες σκέψεις στον κουβά της τρέλας.

Καληνύχτα, σε όλα εκείνα τα καταπιεσμένα πλάσματα. Υπομονή. Μια μέρα όλα θα καλυτερέψουν, δεν μπορεί.

Υ.Γ. Αδικία αληθινή. Πολύ μίσος προς αυτούς, πόνος. Δεν αλλάζει ο κόσμος τούτος μάτια μου. Θύματα και θύτες. Πάντα.