Τέλος σεζόν

Χμ, ενδιαφέρον.

Ξεστομίζω διάφορα, πάνω σε μια τρέλα της στιγμής, ένα ντελίριο για τον περασμένο, φαινομενικά εξαφανισμένο, χρόνο.

Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί, δεν με νοιάζει και πολύ. Συνεχίζω να παραμένω σοκαρισμένος όταν σκέφτομαι ότι έχω φτάσει εδώ που είμαι.

Πώς μπορεί μια συνήθεια, ή μάλλον ένα κομμάτι της ζωής μου (το μεγαλύτερο) να χαθεί  τόσο ξαφνικά και απροειδοποίητα; Μια χρονιά ακόμη ψιθυρίζω χωρίς να είμαι καθόλου σίγουρος για το αν το λέω με κρυμμένο χαμόγελο ή κρυμμένο δάκρυ. Υποθέτω και τα δύο.

Αυτοί είναι οι άνθρωποι φίλε μου. Ψάχνουν, αναζητούν σαν να μην υπάρχει αύριο μια μικρή συνήθεια, μια ρουτινούλα. Την μισούν, την γειώνουν, την βρίζουν. Εύχονται να μην ήταν μέρος αυτής, αλλά να ζούσαν μια άλλη ζωή, κάπου διαφορετικά, υπό αλλαγμένες συνθήκες. Εύχονται να μπορούσαν να ταξιδεύουν στα πιο κλισέ μέρη, να διαβάζουν ψευτοκουλτουριάρικα βιβλία, και να μην ξαναχρειαστεί να σηκωθούν πρωί. Εντάξει όλα αυτά. Δικαίωμα του καθενός να θέλει να έχει συμβατικά, πανομοιότυπα με άλλους όνειρα.

Το πρόβλημα είναι αλλού. Το λάθος είναι πως όταν η ώρα που έχουν την δύναμη να αποχωριστούν την κατεστραμμένη καθημερινότητα τους, δεν μπορούν να το κάνουν. Είναι εκείνη την στιγμή που είσαι έτοιμος να χάσεις κάτι, όταν συνειδητοποιείς πόσο σημαντικό είναι για σένα τελικά. 

Γιατί όλοι λέμε πως μισούμε τις ζωές μας, αλλά σαν καλά μαλακισμένα πλάσματα, καθόμαστε άπραγοι σε μια καρέκλα που τρίζει, και γράφουμε για τον πόνο που βιώνουμε όταν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε την συνήθεια μας. Μακάρι να έτριζε μόνο η καρέκλα.

Πάει κι αυτή η σεζόν μωρέ. Γρήγορη σαν διάολος, η πουτάνα.

(''Καλοκάιρι''...Τέλος πάντων.)

Μπορεί και να πάει καλά. Θα δείξει.

Να σκέφτεστε.

Αγάπη παντού.