Δεν ξέρω καν γιατί παλεύω πια.
Άγριες συνθήκες, εξαντλητικές και αβέβαιες. Μια διαδρομή σε θολό ορίζοντα, αφή στο άγνωστο μέσα στο σκοτάδι.
Παρανοήσεις ( ή ίσως όνειρα) με κατατρώνε βαθιά.
Ο λόγος των προσπαθειών μου μοιάζει παντελώς άγνωστος, δυσχεραίνοντας μοναδικά την, ήδη σκατά, κατάσταση.
Ξέρω που βαδίζω ψιθυρίζω μέσα στο παλώμενο κεφάλι μου.
Αμέ! Ωραιότατα τα κατάφερνα τόσο καιρό τι συνέβη και γαμήθηκαν όλα τόσο απότομα; Ανασηκώνω τους ώμους στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Όλα μια χαρά δεν πήγαιναν;
Γιατί ξαφνικά θέλω να κάνω τα δικά μου πάλι;
Γιατί θέλω να ξεφύγω από τον δρόμο που μου επιβλήθηκε;
Είχα συμβιβαστεί άκρως επιτυχημένα στην ιδέα μιας καριέρας που δεν επιθυμώ παραγκωνίζοντας το πάθος μου, υποβαθμίζοντας το σε "χόμπι" ή κάτι τέτοιο.
ΓΙΑΤΙ;
Γιατί πρέπει να προσπαθήσω, να θυσιάσω και να καταστρέψω κομμάτια μου για κάτι που, ε να, δεν με νοιάζει και καθόλου;
Δεν είναι ότι δεν ξέρω τι θέλω, είναι ότι δεν μου επιτρέπεται να το ζήσω. Από ποιον όμως;
Πολύ περίεργες σκέψεις. Ώρες ώρες με τρομάζω. Φοβάμαι ότι θα τα παρατήσω όλα, μισά και ατέλειωτα, θα αρχίσω να τρέχω και δεν θα γυρίσω (ποτέ;).
Μετά από ατέλειωτους συλλογισμούς καταλήγω στο αιώνιο ερώτημα.
Εύκολη λύση ή ασυμβίβαστο πάθος;
Για τι παλεύω τελικά;
