10 λεπτά

Περιφέρομαι δίχως να ξέρω γιατί. Μετακινούμαι χωρίς να γνωρίζω προς τα πού.

Τρέχω και δεν καταλαβαίνω το πόσο γρήγορα.

Κάνω διάλειμμα από την ζωή. 10 λεπτά. Όχι παραπάνω.

Συμπυκνώνω (άλλες μέρες) άκρως επιτυχημένα (και άλλες παντελώς αποτυχημένα) τη ζωή που ζω (και δεν ζω) σε αυτά τα λεπτά.

Μια κουβέντα. Ένα προσποιητό γέλιο, ξέρεις, από αυτά που μοναδικά εκτελώ. Μια πεντάλεπτη ανάλυση, μια τρίλεπτη διάλεξη, ένας δεκάλεπτος μονόλογος.

Μουσική παίζει από πίσω.
Γνώριμες νότες δένουν με το (καταστρεπτικά πανέμορφο) χειμωνιάτικο τοπίο και την (καταστροφικά πανάσχημη) χειμωνιάτικη ψυχολογία μου.

Βιάζομαι, πολύ. Κάποια πράγματα δεν πάνε όπως θέλω (πότε πήγαιναν;) μα τέλος πάντων.

Ο γαλλικός προσπαθεί να γεμίσει κενά. Χα! Ποτέ.

Δεν προλαβαίνω να εμβαθύνω, το κουδούνι παραμονεύει.

Χαμογελάω γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.

Κοιτάω το ρολόι μου. Ωχ, γαμώτο πέρασαν τα 10 λεπτά.

Σκατά, πάλι άργησα.

Τρέχω.