Ημιτέλεια

Είμαι άνθρωπος του κόμματος. Φανατικός υποστηρικτής, από καιρό.

Μα τι εννοείς;

Είναι απλό. Ανήκω στην κατηγορία των ατόμων που χρησιμοποιούν όσα περισσότερα κόμματα μπορούν, αποφεύγοντας αριστοτεχνικότατα τις τελείες.

Μα δεν καταλαβαίνω.

Λογικό. Αυτό που λέω είναι ότι δεν μ'αρέσει να βάζω τελείες. Μου φαίνονται τρομακτικές και υπερβολικά οριστικές. Υπογραμμίζουν ή επιβεβαιώνουν μοναδικά το γεγονός του τέλους. Οποιασδήποτε μορφής τέλους.

Φοβάσαι.

Δεν το αρνήθηκα ποτέ. Φοβάμαι να αποδεχτώ πως κάτι έχει τελειώσει. Ακόμη κι αν το ξέρω (κυρίως τότε(;)). Έτσι, αντί να βάλω την τελεία μου, κατεβάζω απότομα το χέρι και την μετατρέπω σε κόμμα. Αφήνω ανοιχτή την πιθανότητα να συνεχιστεί.

Μα το κακό με τα κόμματα είναι άλλο. Όσο βολικά κι αν μοιάζουν, είναι αδύνατον να μείνουν στο τέλος της "πρότασης" για πάντα. Έτσι όλα ξεμένουν, ανοιχτά στην προοπτική της συνέχειας, η οποία, όμως, δεν φτάνει ποτέ. Και τα λόγια μπαγιατεύουν, και οι αναμνήσεις παίρνουν περίεργη και ξινισμένη γεύση.

Τίποτα νέο δεν αρχίζει,μα και τίποτα σάπιο δεν πετιέται στα σκουπίδια. Τι φαύλος, ανούσιος κύκλος.
Κοιτάζω αόριστα και περιμένω στοϊκά την ώρα που θα αποφασίσω να δεχθώ την αλήθεια. Όλες τις αλήθειες.

Αλλά, ρε πούστη μου, δεν το μπορώ. Δεν είμαι ικανός να κλείσω τον κύκλο, να γυρίσω σελίδα, να κοιτάξω μπροστά.

Δεν μπορώ να βάλω τελεία. Όχι σε μας. Πάντα ο κύκλος μας θα'ναι ανοιχτός (κι ας είναι στις 359 μοίρες, δεν με νοιάζει!).

Πάντοτε θα περιμένω να συνεχιστεί η, εντελώς άκομψα τελειωμένη, κακογραμμένη ιστοριούλα μας. Να έρθει και να εισβάλλει σαν βραδινό αεράκι, από το σχεδόν κλειστό, ξύλινο παράθυρο.
Πρέπει να καταλάβω ότι το τέλος έφτασε.
Και τότε..τότε θα βάλω την πιο ηχηρή τελεία από όλες.
Μέχρι τότε όμως καληνύχτα, παίρνω τα κόμματα και τα κομμάτια μου αγκαλιά και πάω να κοιμηθώ στο βόλεμα μου.