3 πιθανότητες

 Ξαφνικά σε χτυπάει, σχεδόν από το πουθενά, η συνειδητοποίηση του πόσο μόνος είσαι στην πραγματικότητα και πόσο δύσκολο θα είναι να επανέλθεις. Ξέρεις στον πραγματικό κόσμο, εκεί έξω όπου (χα!) οι άνθρωποι αποφασίζουν να περάσουν τις ζωές τους, ή κάποιο μέρος τους, με έναν άλλον. Εκεί όπου τα άτομα βρίσκονται σε σχέσεις, παθιασμένες και αληθινές. Η θύμηση είναι μίλια μακριά. Το μέλλον φαίνεται τόσο αβέβαιο για κάποιον λόγο. Ειλικρινά, πως να μπορέσει κανείς μετά από τόσο καιρό, και κυρίως τόση νοητή άρνηση για μια καταστάλαξη , μια κάποια σοβαρότητα, να θελήσει να ξαναζήσει κάτι τέτοιο;

 Μέρα με την μέρα βεβαιώνομαι όλο και περισσότερο: κάποιοι άνθρωποι ίσως γεννήθηκαν για να είναι μόνοι τους. Μπορεί ρε παιδάκι μου εμένα να μου αρκεί ο εαυτός μου και αυτό που είμαι, και να μην χρειάζομαι κάποιον άλλον. Να περνάω καλά με την "πάρτη μου" και αυτό να με καλύπτει.
 Από την άλλη μπορεί να είμαι και τόσο εγωιστής που θέλω να έχω αποκλειστικό πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση της ζωής μου. Οι άνθρωποι πάντα με αποκαλούσαν εγωιστή. Ποιος ξέρει; Μπορεί να είναι κι αυτό τελικά.
 Φυσικά δεν παύει να είναι πιθανό και το σενάριο που υποστηρίζει ότι πέρα από άκρως ασυμβίβαστος είμαι και τρομερά αδύναμος. Πώς να στο πω; Με το ζόρι μπορώ να αντισταθμίσω τα βάρη στην ίδια μου την ζωή, αποτυγχάνοντας συχνά-πυκνά. Πώς να μπορέσω, λοιπόν, να συμπεριλάβω σ'αυτά τα βαράκια και τα προβλήματα, τις έγνοιες και τις ανησυχίες ενός άλλου ανθρώπου; Βαράκια με άλλα χρώματα και σχήματα που δεν ξέρω πως να τα διαχειριστώ ούτε στο ελάχιστο. Με άλλα συστήματα μέτρησης του βάρους και άλλη, βαθύτερη ή μη, σημαντικότητα.
 Οπότε ναι, μάλλον θα κάτσω εδώ και θα κάνω αυτό που ξέρω τόσο καλά: θα βολευτώ στη μοναξιά και την θλίψη μου. Ciao.

Δεύτε τελευταίον ασπασμόν

Η, και καλά, ελευθερία μου μοιάζει να έχει μια γνώριμη, αφάνταστα λυτρωτική υφή πάνω στο δέρμα μου. Το άγγιγμα της είναι πιο γλυκό από ποτέ. Εντάξει, τον εαυτό μου κοροϊδεύω και το ξέρω μα αυτές οι μέρες είναι το πιο κοντινό που έχω έρθει εδώ και καιρό σε μια, κάποια, μορφή ελευθερίας. 
Σαφώς και ξυπνάω ανίκανος να αποφασίσω τι να κάνω. Μπορώ να δω την κωλοταινία που έχω στη λίστα μου εδώ και έναν χρόνο ή να βγω ένα βράδυ χωρίς τύψεις. Σοκάρομαι, σε καθημερινή βάση, αλλά σιγά-σιγά το αποδέχομαι.
Η έλλειψη ευθυνών, ξέρεις, γοητεύει και εξιτάρει. Σε προκαλεί να την πλησιάσεις και να την αγκαλιάσεις.
Πόσα χάνω χωρίς αυτές τις ευθύνες;
Πόσα κερδίζω χωρίς αυτές τις ευθύνες; 
Στο τέλος της μέρας δεν ξέρω τι υπερτερεί. 
Αδυνατώ να περιγράψω το πόσο θα μου λείψουν κάποια πράγματα ενώ δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια το πόσο δεν θα μου λείψουν κάποια άλλα.
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα συμβεί από εδώ και στο εξής, μα ελπίζω για τα καλύτερα.
Ήρθε το τέλος, μονολογώ συχνά πυκνά. Τόσος καιρός και πουφ! τέλος.
Η σελίδα γυρνάει και το τελευταίο κεφάλαιο κλείνει, μα καταλήγει σε τελεία ή σε θαυμαστικό;
Κλείνω το βιβλίο και το πετάω σε μια γωνιά, ώστε να σκονιστεί στο πέρασμα του χρόνου με την ησυχία του. Και μαζί του όλοι αυτοί οι άνθρωποι που οι επαφές μας ολοκληρώθηκαν κάπου μέσα του.
Μπα, δεν θα μου λείψουν τελικά.
Καλό σκόνισμα!