Άκρα

Πάντα ήμουν άνθρωπος των άκρων.

Ή θα δω 24 επεισόδια σε μία μέρα, ή κανένα για 2 εβδομάδες.

Ή θα πιω 3 λίτρα αλκοόλ, ή ούτε σφηνάκι.

Ή θα βγαίνω κάθε μέρα επί 1 μήνα, ή θα κάνω να δω το χρώμα του ουρανού 2 εβδομάδες.

Δεν ξέρω πώς ονομάζεται και που οφείλεται αυτό το πρόβλημα, πάντως ξέρω με βεβαιότητα ότι είναι υπαρκτό.

Ή θα ξέρω και θα αγαπώ ολόκληρη τη φιλμογραφία του σκηνοθέτη, ή δεν θα ξέρω καν ποιος σκηνοθέτησε την χαζοταινία που βλέπω.

Για παράδειγμα: Για έξι μήνες ή δύο χρόνια, μπορεί να θέλω να σε βλέπω κάθε μέρα, να σε αγκαλιάζω, να καθόμαστε στο κρεβάτι μου ξύπνιοι μέχρι τις 8 το πρωί. Να μυρίζω τα μαλλιά σου και να μη σε χορταίνω.

Και την επόμενη μέρα, σαν να διαγράφω τα πάντα, και να μη θέλω να σε δω. Να σε βαριέμαι και να με κουράζεις, και να νιώθω ότι δε μπορώ να επικοινωνήσω σε κανένα επίπεδο.

Ή θα αγαπώ κάτι με όλη μου την καρδιά, ή θα το μισώ με πάθος.

Ποτέ δεν μπορεί κάτι "απλά να μου αρέσει".

Πάντα θα πρέπει να το αφήνω να με καταναλώνει, να με κατατρώει, να με διαλύει.

Ίσως όλα να είναι απλά αποτέλεσμα της έλλειψης ισορροπίας μου.

Ή θα ισορροπώ στο τρεμάμενο σχοινί για πολύ καιρό, ή θα πέφτω κάθε δύο βήματα.

Στο τέλος της ημέρας απλά αναρωτιέμαι αν πρέπει να κατηγορήσω εμένα ή την βαρύτητα.