ἀνείρον

"I'm still trying to figure out how everything is supposed to go"

Με φρικάρει

κάθε μέρα, αδιάληπτα.

Το τι δεν το έχω βρει ακόμη,

αλλά με έναν αποκρουστικά μαγικό τρόπο

καταφέρνει να με κάνει να αναγουλιάζω

σε κάθε θύμιση και κάθε σκέψη

που με επαναφέρουν σε αυτό το-

ανθρώπινο ή μη-

δημιούργημα που έχουμε ονοματίσει "πραγματικότητα".

Και καμιά φορά θα' θελα να μπορώ να κοιτάξω τη ζωή στα μάτια

και να μη φοβάμαι

έστω όχι τόσο όσο τώρα

αλλά δε μπορώ γαμώτο

δε μπορώ να κατασταλάζω και να αποφασίζω

να καταλήγω, να επιλέγω, να ξεκαθαρίζω

μ' αρέσει η θολούρα μου

η φυσική θολούρα του νου μου

ή αυτή που προκαλώ με όποιο τεχνητό μέσο έχω πρόχειρο ανά πάσα στιγμή.

Πάρε το γαμημένο το χρόνο σου

δε χρειάζεται να οδηγηθείς κάπου τώρα

να βγάλεις κάποιο συμπέρασμα ή οτιδήποτε

αλλά- τελικά- πρέπει

και με αηδιάζω

εγώ και η έλλειψη κινήτρου για οτιδήποτε

δίπολα δίπολα δίπολα δίπολα δίπολα δίπολα δίπολα δίπολα

παντού

και εγώ κάθομαι συνειδητά

μη παίρνοντας καμία απόφαση

οπότε πως μπορώ εγώ να μιλάω για δίπολα

από τη στιγμή που δε συμμετέχω σε κανένα από αυτά;

Είμαι θρασύς και φοβιτσιάρης

και η ζωή δεν φτιάχτηκε για μας αγόρι μου

τουλάχιστον έχεις βγάλει αυτό το συμπέρασμα

κάτι είναι κι αυτό

κάτι θλιβερό κι ελάχιστο

αλλά κάτι

κάτι δικό μου και προσωπικό

και ασήμαντο

και άσχημο

και μικροσκοπικό

και δικό μου.

01.10.2018

δεν ξέρω γιατί γράφω αυτό το κείμενο
δεν με νοιάζουν τα κεφαλαία γράμματα, η γραμματική και τα σημεία στίξης
ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου
μα κάπως υπερβολικός είμαι απόψε
γενικά και ειδικά
πολύ θα ήθελα να βγω απο το σώμα μου
και να με κοιτάξω
πολύ θα ήθελα να δω οπτικοποιημένες τις σκέψεις που με κατατρέχουν
και να τρομάξω από τη δύναμη
και την αδυναμία τους
το πάντα
το όλο
και το τίποτα
απόψε σαν να έβαλε τα κρύα του ο καιρός
και η ψυχή μου
φυσάει
και το απολαμβάνω όσο τίποτα
εκτιμώ τον χειμώνα
και δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που τον απορρίπτουν τόσο απότομα
και δίχως δεύτερη σκέψη
δεν καταλαβαίνω πολλούς ανθρώπους
αλλα μετά θα μου πεις
αυτοί με κατάταλαβαν ποτέ για να τους καταλάβω εγώ;
εδώ καλά καλά δεν καταλαβαίνω τον εαυτό μου
και αυτό όσο με τρομάζει
άλλο τόσο με ενθουσιάζει
σ'αγαπάω φωνάζω 
χωρίς προορισμό
αλλά με πολύ συγκεκριμένο προορισμό
μου λείπεις
σε θέλω ξανά
άντε γαμήσου
δε σε κατάλαβα ποτέ
και προσπάθησα πολύ
μα είσαι εσύ
και αηδιάζω απο το πόσο αδυναμία σου έχω
και θέλω να ξεράσω
μα κάτι όμορφο
κάτι σαν χρώματα και συναίσθημα
μου λείπεις ρε φίλε
μου λείπεις ρε κοριτσάκι
μου λείπει το κάποτε
δε θα μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω
και προσπάθησα
και έμαθα
ότι αυτά τα κρύα βραδάκια που με συνοδεύει η θλίψη μου
πάντα θα σε σκέφτομαι
όποιος "σε" κι αν είναι την εκάστοτε βραδιά
και νομίζω το αποδέχομαι πλέον
είναι συγκινητικό να αποδέχεσαι την εσωτερικότητα που σε κατακλύει
και να μη προσπαθείς να την αποβάλλεις σαν τοξίνη απ'τό στομάχι σου
και εκτιμώ τη ζωή κι ας μη το λέω
και θέλω να πεθάνω κάποιες φορές
αλλά ποτέ πραγματικά
γιατί το τώρα έχει και θα έχει πάντα περισσότερη δύναμη από το τότε
μου λείψαν τα όλα μας
αυτά τα όλα που είχα και δε θα ξαναλάβω ποτέ πιθανότατα
αχ ξένε
αχ και να' ξερες τι σήμαινες εσύ για μένα!
μου περνάει το μεθύσι και με ξαναπιάνουν οι εγωισμοί και οι κυνισμοί μου τώρα
μα εγώ σ'αγαπώ και στο'πα και αυτό μετράει
καληνύχτα και ό,τι κι αν κάνεις να περνάς ωραία
άραγε με σκέφτηκες εσύ ποτέ;

ending

Everything ends.
Everything.
And that is not a bad thing.
I honestly don't know why endings are linked with bad memories and ugly thoughts.
With so much sadness, anxiety or tears.
Endings can be beautiful, and emotional- in all the right ways.
We have to deal with that.
Sooner or later, some things in our very lives are going to end.
Aggressively or softly- it doesn't even matter.
All that matters is that they will be over.
Done.
When we will look back, they won't be there- waiting for us- anymore.
And as much as that might hurt as a thought, it's the raw truth.
Even us, our personalities, crippling thoughts, mental illnesses and memories, smiles or frowns, are going to be gone one day.
Free.
Out there.
Connecting with the nature.
These days I heard someone saying that death is a scam.
That in any taken action there will be- naturally- a reaction of the opposite force.
But this just doesn't happen in death.
I don't know why, and- probably- never will.
But I like to think that the reaction is for our souls to be let free and blissful.
I lost my train of thought- again.
Endings can be beautiful.
Mostly because all of them have a new beginning over their shoulder, waiting patiently.
And aren't new beginnings something worth dying for?

august

Just look
All these people, all these houses
These houses and parks full of people, and the empty schools
Kids are having fun- supposedly
Well, it's August and obviously that's what they are to do
Going after balls and each other
Laughing over the stupidest games
These games are so worth it but they know nothing

I'm such a nostalgic bitch when it's August and I'm in Athens
My friends are gone- literally or mentally
And I should be too
And maybe I am
Or maybe I'm not
Maybe I'm here, more than ever
I'm not even trying to make this day work
It won't and now I'm sure about it
It's the last week of the summer
And I feel very nervous about it
Nervousness caused by excitement or raw fear of what's winter holding for me
I'd like to throw the last kind out
But I don't see any trash can around
And anyway I wouldn't risk it:
I could throw my dreams- accidentally- as well
And wouldn't that be a bummer

My sadness is rolling back in eventually
How did I think I could get away from it
What an audacious little prick
I was never a fan of this life
But you have to play with whatever is given to you

I aspire to become a fan of myself
Actually liking me
That's my challenge for the winter
Succeeding is hard, but isn't trying harder?

απντέιτ

Κοιτάζω την τελευταία ημερομηνία και συνειδητοποιώ ότι έχουν περάσει σχεδόν 5 μήνες.
5 μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα και δημοσίευσα κάτι, από αυτά τα όμορφα κι ανούσια, τα δικά μου.
5 μήνες που αρνούμαι να γράψω, και παρατείνω την οποιαδήποτε σκέψη από μέρα σε μέρα κι από εβδομάδα σε εβδομάδα.
Για να πω την αλήθεια- στον μελλοντικό μου εαυτό που διαβάζει αυτό το κείμενο- δεν είχα τόσο καιρό να γράψω γενικά.
Απλά οι σκέψεις παραήταν προσωπικές και θλιβερές, οπότε παρέμειναν- πολύ συνειδητά- σε ένα σπιράλ τετράδιο με πολύχρωμο εξώφυλλο και ασπρόμαυρες σκέψεις.
Αυτή η αιώνια διπολικότητα.

Είναι- σχεδόν- θλιβερό.
Πάντα απέφευγα τον εαυτό μου, αλλά- πλέον- έχω εκτροχιαστεί.
Έχω φτάσει στο σημείο να αδυνατώ να μείνω μόνος μου στο δωμάτιο, να νιώθω μια συνεχή, διακαή ανάγκη να βγαίνω έξω και να βρίσκομαι ανάμεσα σε πλήθη, άγνωστα ή γνώστα.
Κόσμος, γέλια, φωνές, μέχρις ότου να με πιάσει μια κρίση πανικού και- προσωρινά- να επανέλθω.
Την τελευταία φορά που πάτησα αυτά τα πλήκτρα, πιθανότατα ήταν μια μέρα μετά από σχολή και δουλειά, μέσα στο σκατοχείμωνο με ένα ενδεχόμενο φλυτζάνι καφέ να ακουμπάει επαναλαμβανόμενα στα χείλη μου.
Τώρα ξημερώνει η τελευταία μέρα εξεταστικής και η ανατολή ενός κάποιου καλοκαιριόυ- επιτέλους!
Συνεχίζουν και μου λείπουν πράγματα, συνεχίζουν και με γεμίζουν άλλα.

Δεν έχω ξαναλείψει τόσο καιρό- από όσο μπορώ να θυμηθώ.
Παρόλα αυτά το ποστ θα το ονομάσω απντέιτ και όχι καμπάκ.
Δεν μπορώ να κατασταλάξω πουθενά, πόσο μάλλον να υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι θα γράφω περισσότερο χρησιμοποιώντας μια πλουμιστή λέξη: "απντέιτ".
Λες και μου ορίζει κανείς, γαμώτο, τι θα κάνω.
Λες και άμα γράψω καμπάκ αντί για απντέιτ θα αλλάξει τίποτα.
Λες και οτιδήποτε έχει σημασία.

Τέλος πάντων, θα ήθελα πολύ την επόμενη φορά που θα μοιραστώ κάτι να μην χιονίζει και να μην έχω στολισμένο δέντρο, αλλά η ανευθυνότητα μου με ξεπερνάει, οπότε θα προσπαθήσω- τουλάχιστον- να είμαι χαρούμενος όταν θα τραγουδάω τα κάλαντα.

Out.

ΣτενοΜυαλιά

"Αν ήταν εύκολο, δεν θα είχε τόση αξία."

Υπάρχει μια αγγλική έκφραση που τείνω να χρησιμοποιώ αρκετά- όλο και περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου.
"Take the high road."
Να είσαι ο ανώτερος άνθρωπος δηλαδή, να "διαλέγεις το μεγαλύτερο μονοπάτι".
Εκείνο που δείχνει ότι πράγματι είσαι η καλύτερη, συγχωρητική ψυχή.
Δεν έχει περάσει μέρα της ζωής μου που να το αμφισβητήσω.
Παρόλα αυτά, η επιλογή μονοπατιού, δρόμου, ή όπως αλλιώς θέλεις πες το, γίνεται περιέργως δύσκολη όταν ο απέναντι σου επιλέγει πολύ συνειδητά και πολύ συγκεκριμένα κάθε φόρα τα σκοτεινά στενά, όλα τα μικρά αχαρτογράφητα δρομάκια που δεν έχει πατήσει άνθρωπος για αιώνες.
Τότε ναι, σίγουρα φλερτάρεις αδιαλείπτως με την ιδέα να στρίψεις απότομα το τιμόνι σου- χωρίς καν να βγάλεις φλας.
Ξαφνικά αποκτούν απερίγραπτο ενδιαφέρον και δεν μπορείς να συγκρατηθείς με τόση ευκολία πια.
Ακόμη και τότε όμως: κρατήσου!
Αν πέσεις στην παγίδα θα νιώσεις μια στιγμιαία ευχαρίστηση η οποία θα αντικατασταθεί, σε χρόνο ρεκόρ, από απογοήτευση για τον εαυτό σου.
Δεν αξίζει να δώσεις αυτή την χαρά σε κανέναν που σε έφερε σε αυτό το σημείο.
Όσο περνάει ο καιρός θα βελτιώνεσαι και αν κάνεις και κάνα παραστράτημα, γι' αυτό είναι η ζωή.
Πάντα να παίρνεις τον μεγάλο δρόμο, λοιπόν,- ακόμη κι αν δεν είσαι βέβαιος- και θα καταλάβεις στην πορεία την αξία του.

Κι όταν χαωθείς και πας να τα χάσεις, θυμήσου:
Ποτέ κανείς δεν έφτασε πιο γρήγορα χρησιμοποιώντας τα στενά.

Υ.Γ. Ελπίδα στην Άνοιξη.

(Μη) Ξαφνικός Θάνατος

Το τρενάκι της ευθανασίας είναι σχεδιασμένο για να σκοτώνει τους επιβάτες του.

Σχεδιάστηκε το 2010 από τον Julijonas Urbonas, και ο στόχος του ήταν να δημιουργήσει ένα roller coaster που παίρνει τις ζωές των ανθρώπων με "λεπτότητα και ευφορία".
Οι 7 κύκλοι τοποθετούν τον ανθρώπινο εγκέφαλο κάτω από τόσο μεγάλο στρες που αδειάζει από οξυγόνο, και η καρδιά απλά αδυνατεί να αιματώσει το σώμα ενάντια στις τεράστιες βαρυτικές δυνάμεις.
Ακόμη κι αν σε σκοτώνει όμως, έχει σχεδιαστεί να είναι μία διασκεδαστική διαδρομή.

Ξυπνάω. Αποφασίζω πως σήμερα ήρθε η μέρα.
Ζεσταίνω χθεσινό καφέ, κάθομαι στο πάτωμα του άδειου μου σπιτιού και τον πίνω- γουλιά προς γουλιά.
Μυρίζει μοναξιά η μέρα απόψε.
Στέκω άπραγος και σκέφτομαι.
Φλερτάρω με την ιδέα να ξαναμπώ στο τρενάκι για μια ακόμα φορά.
Δεν ξέρω πόσα αποθέματα έχω ακόμη, μα προσποιούμαι πως αυτό δεν το υπολογίζω.
Βάζω ότι βρω και φεύγω.
Κινούμαι με μεγάλες ταχύτητες μέσα στην πόλη, μα με ακόμη μεγαλύτερες μέσα στο μυαλό μου.
Φτάνω απ' έξω και τραβάω το χειρόφρενο με δύναμη.
Πετάω το αναμμένο τσιγάρο στο έδαφος, βγαίνω και κλείνω την πόρτα εκκωφαντικά.
"Δε γαμιέται", λέω με αποφασιστικότητα.

Αυτό που δεν σου λέει κανείς, είναι ότι μετά τον θάνατο σου, όσο κι αν δεν το πιστεύεις ή δεν το θέλεις, ανασταίνεσαι. Ναι.
Και επιβάλλεται να μαζέψεις τα διασκορπισμένα σου μέλη, να τα ξαναενώσεις με προσοχή και να συνεχίσεις από εκεί που είχες μείνει.
Γιατί αυτό είναι οι άλλοι άνθρωποι.
Μια διαδρομή.
Μια διασκεδαστική, ευφορική- ίσως ανακουφιστική- διαδρομή.
Σε κάθε είσοδο σου στο τρένο όμως, σε βάζουν να υπογράψεις ότι "ναι, είμαι ενήμερος για το ότι υπάρχει η πιθανότητα να πεθάνω".
Εμείς, παρόλα αυτά, είμαστε αυτοί που είμαστε και θα συνεχίσουμε, αιωνίως, να μπαίνουμε.
Να το ρισκάρουμε.
Με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα επιζήσουμε.
Αλλά, τέλος πάντων.
Πότε θα πάψει να μας απασχολεί το τέλος μονάχα;
Πολλές φορές το μόνο που θέλουμε είναι "μία διασκεδαστική διαδρομή, ακόμη κι αν μας σκοτώσει στο τέλος".
Κι όσο νωρίτερα το αποδεχτούμε τόσο λιγότερο θα μας απασχολεί ο επικείμενος θάνατος μας, μπροστά στην έκσταση συναισθημάτων που θα βιώσουμε πρώτα.
Άλλωστε, αυτή είναι και η βασική δομή της ζωής.
Ζωή → Θάνατος → Repeat 
Άντε, και καλή μας βόλτα!

Καταθλιπτικό Πατινάζ

Και τελικά, δεν ξέρω αν οι μεγαλύτερες σιωπές προέρχονται λόγω του ότι δεν έχουμε να πούμε τίποτα ή- ακριβώς- λόγω του ότι έχουμε να πούμε τόσο πολλά.
Αυτό που έχω καταλάβει με σιγουριά, όμως, είναι ότι είναι πολύ καθαρτικό και λυτρωτικό να τις σπάμε- ακόμη και μετά από καιρό, μετά από πολύ κόπο και δυσκολία.
Αυτή η ακατάπαυστη συσσώρευση σκέψεων, λέξεων και εικόνων με κατατρώει μέρα με τη μέρα- αλλά δε μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.
Ή τουλάχιστον με βοηθάει πολύ να σκέφτομαι έτσι.
Ποιος ξέρει πού θα καταλήξω και τι θα συμβεί αν αρχίσω να σκέφτομαι ότι μπορώ να κάνω ό,τι θέλω- τα πάντα!- αλλά, πολύ συνειδητά, δεν το κάνω;
Με σουίτα στο πρώτο ψυχιατρικό νοσοκομείο των Αθηνών.
Καλά, μεταξύ μας, αυτό είναι πιο εύκολο να συμβεί απ' όσο νομίζουμε.
Αποφεύγω τη συζήτηση με τον εαυτό μου, σαν επιδέξιος χορευτής πατινάζ πάνω στον πάγο.
Κινούμε ομαλά και όμορφα, σε ένα θέαμα αξιοπρόσεκτο.
Κάνω και τις κατάλληλες φιγούρες, μόνο και μόνο για να ρίξω σκόνη στα μάτια των (επί)κριτών.
Παρόλα αυτά, δεν φαίνεται να τους ξεγελάω.
Αρχίζω να ιδρώνω, πασχίζοντας να μην το δείξω- ενώ προσπαθώ με μανία να αλλάξω τα απογοητευμένα βλέμματα τους σε χαμόγελα ή, τουλάχιστον, στην ύστατη προσπάθεια, σε ένα κάποιο ενδιαφέρον.
Πετάγματα, περιστροφές, άξελ, όλα.
Τα πάντα, μα τίποτα δεν αρκεί για να τους κάνει- έστω- να ανοιγοκλείσουν τα μάτια τους.
Παραείμαι απασχολημένος με τις σκέψεις μου, έως ότου χάσω την ισορροπία μου, πέσω και φάω τα μούτρα μου.
Το βαθύ κόκκινο έχει μια περίεργη υφή πάνω στο παρθένο λευκό.
Μου κόβει την ανάσα, κι ενώ αρχικά πρόκειται για προσεκτικά διαλεγμένο σχήμα λόγου, συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να ανασάνω.
Ότι πνίγομαι, πασχίζω για μια ανάσα, μα εκείνη δεν έρχεται ποτέ.
Σαν να ξέμεινε ο κόσμος τούτος από οξυγόνο, ικανό να θρέψει τα πνευμόνια μου.
Αργοπεθαίνω, αλλά το σκηνικό, τουλάχιστον, είναι εκθαμβωτικό.
Στις τελευταίες μου στιγμές, λοιπόν, εκεί, με την πλάτη στον πάγο, ρίχνω ένα τελευταίο κοίταγμα στον πάγκο των κριτών.
Μέχρι και τώρα με κοιτάνε, άπραγοι, χωρίς καν να προσπαθήσουν να με βοηθήσουν.
Ίσως και να μην είναι άγνωστοι τελικά, και ίσως να μην είναι και πολλοί.
Κάτι αρχίζει να διαφαίνεται, σαν να ξεκαθαρίζει το τοπίο, ενώ- ειρωνικά- όλα θολώνουν γύρω μου.
Προτού αφήσω τη τελευταία μου ανάσα φθάνει η πικρή συνειδητοποίηση: ο κριτής με το νεκρό βλέμμα και την έλλειψη ανθρωπιάς δεν είναι άλλος από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Κοίτα να δεις, πάνω που νόμιζα ότι τα' χα καταφέρει να με ξεγελάσω.
Πάνω εκεί... να!
Με σκότωσα.
Κανείς δεν γλιτώνει τελικά.
Κανείς.
Αυλαία.