Τετάρτη, Ιανουαρίου 10

Καταθλιπτικό Πατινάζ

Και τελικά, δεν ξέρω αν οι μεγαλύτερες σιωπές προέρχονται λόγω του ότι δεν έχουμε να πούμε τίποτα ή- ακριβώς- λόγω του ότι έχουμε να πούμε τόσο πολλά.
Αυτό που έχω καταλάβει με σιγουριά, όμως, είναι ότι είναι πολύ καθαρτικό και λυτρωτικό να τις σπάμε- ακόμη και μετά από καιρό, μετά από πολύ κόπο και δυσκολία.
Αυτή η ακατάπαυστη συσσώρευση σκέψεων, λέξεων και εικόνων με κατατρώει μέρα με τη μέρα- αλλά δε μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.
Ή τουλάχιστον με βοηθάει πολύ να σκέφτομαι έτσι.
Ποιος ξέρει πού θα καταλήξω και τι θα συμβεί αν αρχίσω να σκέφτομαι ότι μπορώ να κάνω ό,τι θέλω- τα πάντα!- αλλά, πολύ συνειδητά, δεν το κάνω;
Με σουίτα στο πρώτο ψυχιατρικό νοσοκομείο των Αθηνών.
Καλά, μεταξύ μας, αυτό είναι πιο εύκολο να συμβεί απ' όσο νομίζουμε.
Αποφεύγω τη συζήτηση με τον εαυτό μου, σαν επιδέξιος χορευτής πατινάζ πάνω στον πάγο.
Κινούμε ομαλά και όμορφα, σε ένα θέαμα αξιοπρόσεκτο.
Κάνω και τις κατάλληλες φιγούρες, μόνο και μόνο για να ρίξω σκόνη στα μάτια των (επί)κριτών.
Παρόλα αυτά, δεν φαίνεται να τους ξεγελάω.
Αρχίζω να ιδρώνω, πασχίζοντας να μην το δείξω- ενώ προσπαθώ με μανία να αλλάξω τα απογοητευμένα βλέμματα τους σε χαμόγελα ή, τουλάχιστον, στην ύστατη προσπάθεια, σε ένα κάποιο ενδιαφέρον.
Πετάγματα, περιστροφές, άξελ, όλα.
Τα πάντα, μα τίποτα δεν αρκεί για να τους κάνει- έστω- να ανοιγοκλείσουν τα μάτια τους.
Παραείμαι απασχολημένος με τις σκέψεις μου, έως ότου χάσω την ισορροπία μου, πέσω και φάω τα μούτρα μου.
Το βαθύ κόκκινο έχει μια περίεργη υφή πάνω στο παρθένο λευκό.
Μου κόβει την ανάσα, κι ενώ αρχικά πρόκειται για προσεκτικά διαλεγμένο σχήμα λόγου, συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να ανασάνω.
Ότι πνίγομαι, πασχίζω για μια ανάσα, μα εκείνη δεν έρχεται ποτέ.
Σαν να ξέμεινε ο κόσμος τούτος από οξυγόνο, ικανό να θρέψει τα πνευμόνια μου.
Αργοπεθαίνω, αλλά το σκηνικό, τουλάχιστον, είναι εκθαμβωτικό.
Στις τελευταίες μου στιγμές, λοιπόν, εκεί, με την πλάτη στον πάγο, ρίχνω ένα τελευταίο κοίταγμα στον πάγκο των κριτών.
Μέχρι και τώρα με κοιτάνε, άπραγοι, χωρίς καν να προσπαθήσουν να με βοηθήσουν.
Ίσως και να μην είναι άγνωστοι τελικά, και ίσως να μην είναι και πολλοί.
Κάτι αρχίζει να διαφαίνεται, σαν να ξεκαθαρίζει το τοπίο, ενώ- ειρωνικά- όλα θολώνουν γύρω μου.
Προτού αφήσω τη τελευταία μου ανάσα φθάνει η πικρή συνειδητοποίηση: ο κριτής με το νεκρό βλέμμα και την έλλειψη ανθρωπιάς δεν είναι άλλος από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Κοίτα να δεις, πάνω που νόμιζα ότι τα' χα καταφέρει να με ξεγελάσω.
Πάνω εκεί... να!
Με σκότωσα.
Κανείς δεν γλιτώνει τελικά.
Κανείς.
Αυλαία.

2 σχόλια:

  1. Οι μεγαλύτερες σιωπές υπάρχουν επειδή έχουμε να πούμε πολλά, αλλά δεν έχουμε την αντοχή να εξηγούμε.
    Βέβαια αυτό είναι η δική μου θέση στο θέμα.
    Για τους γύρω μου μπορεί να είναι αλλιώς.
    Αυτό, πάντως, που θα ήθελα να μπορώ να αποφύγω είναι οι συζητήσεις με τον εαυτό μου.
    Δεν τα καταφέρνω όμως.
    Βλέπεις, δυστυχώς, μου έχει βγει πολυλογάς. Ο εαυτός μου.

    Είναι ήδη 13 Ιανουαρίου, αλλά, παρόλα αυτά, καλή χρονιά εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτή η πολυλογία του εαυτού μας είναι που μας διαλύει. Και πάνω που λες πως ηρέμησε και θα'χεις μια ήρεμη μέρα, τσουπ!, αρχίζει τις φλυαρίες πάλι.

    Καλή χρονιά Αρτίστα μου με υγεία. Κι όσοι μας λένε καθυστερημένους (για τις ευχές ντε!), 352 μέρες έχουμε ακόμη μπροστά μας, σιγά μη σταθούμε στις 13 που πέρασαν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή